Ukochana książka wielu pokoleń! Wznowienie po ponad 35 latach! Piękny język i wspaniałe ilustracje. Rodzinna historia, którą autor napisał dla swojej córki Kasi.

Mała Kasia (córka autora) zgubiła swoją ukochana laleczkę i szuka jej cała rodzina. Dzięki pieskowi, wszystko dobrze się kończy. Znakomity pretekst, aby porozmawiać o rodzinnych historiach. Ponadto ta niezwykle urocza historyjka jest tak rytmiczna, że dziecko słuchając, uczy się wierszyka na pamięć.

Zbigniew Lengren (1919–2003) to jeden z najwybitniejszych polskich ilustratorów i rysowników; także scenograf, grafik, plakacista, felietonista, autor wierszy dla dzieci i dorosłych.

Ukończył studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1946 roku związany z tygodnikiem „Przekrój” Mariana Eilego, gdzie regularnie przez ponad 50. lat drukował rysunkowe przygody kultowego dziś Profesora Filutka oraz jego psa Filusia.

Współpracował z Teatrem Buffo oraz z Teatrem Komedia. Publikował także w „Szpilkach” oraz w „Playboyu”. Zilustrował niezliczoną ilość książek – m.in. serię przygód Doktora Dolittle (Hugh Loftinga). Wśród licznych nagród, jakie otrzymał za swą pracę, najcenniejszym odznaczeniem był dla niego Orderu Uśmiechu.

Wspomnienie córki autora, Katarzyny Lengren

Mój ojciec napisał Gałgankowy skarb dla mnie. Nie umiałam jeszcze czytać więc uznał, że wiersz będzie w sam raz – nauczę się go na pamięć i nie będzie musiał w kółko zajmować się czytaniem, bo sama sobie wyrecytuję, oglądając ilustracje na których narysował mamę, mojego brata, babcię, kota, psa i w dodatku mnie samą w takiej zabawnej fryzurze, fartuszku i skarpetkach, jakie wówczas nosiłam. Jak zwykle ta praca w założeniu podjęta z lenistwa (przypominam – nie chciał mi czytać!) przyniosła jak najlepsze rezultaty.

Książeczka doczekała się kilku wysokonakładowych wydań, na podstawie tej bajki powstał film krótkometrażowy pt. Murzynek (reż. Jadwiga Kędzierzawska, scenariusz i scenografia Zbigniew Lengren), który w 1960 roku dostał nagrodę na festiwalu filmów w Wenecji (Brązowy Lew św. Marka).

Gałgankowy skarb to książka bardzo rodzinna. Historię zgubionej w ogrodzie lalki, którą znalazł pies, opowiadała moja mama. Jej opowiadania pełne były epizodów związanych ze zwierzętami, dziećmi i dużą rodziną, która potrafiła biec na ratunek wszystkim, którzy tej pomocy potrzebowali.

Jaka była laleczka?

Lalka, ukochany „murzynek”, nie była wcale od początku czarna – stała się taka na skutek intensywnej miłości pięciorga dzieci. Najpierw starto jej nos, potem scałowano policzki, jaśniejsze miejsca pociemniały od kąpieli i mniej lub bardziej przypadkowych, jagodowych maseczek. Mimo braku urody „murzynek” był jednak serdecznie kochany, a jego strata była prawdziwą tragedią. Za to pies w rzeczywistości był rasową suczką foxterierką o przedwojennym imieniu Fifka, która miała szczególny dar odnajdywania zagubionych przedmiotów. Mniej ufni w jej dobry charakter twierdzili, że najpierw sama wynosiła różne przedmioty, żeby potem w glorii i chwale przynieść je z powrotem, oczywiście dopiero wtedy kiedy już stracono nadzieję na odzyskanie zguby. Jak z tym odnajdywaniem było naprawdę, tego do końca nikt nie wie, bo przecież pies jak chce, umie być dyskretny.

Ta ciepła historia, która wydarzyła się w ogrodzie, którego już dawno nie ma, napisana dla małych dzieci, które szybko rosną, ciągle może być czytana choćby dlatego, że się naprawdę bardzo dobrze kończy.

Warszawa, jesień 2010 roku