Za pomocą niezwykle prostych ilustracji wyraża się przepiękna i mądra historia o przyjaźni, tolerancji i akceptacji. Ta słynna książka Leo Lionniego doczekała się kilkunastu wydań i wielu tłumaczeń na całym świecie.

Leo Lionni (1910–1999) zachęca dzieci do myślenia abstrakcyjnego, pobudza wyobraźnię czytelników do kreatywności. Zmusza do zastanowienia nad poważnymi sprawami w życiu małego człowieka: przyjaźnią, odpowiedzialnością za własne wybory, przynależnością do grupy i rodziny.

Ilustracje, które powstały z gazetowych wydzieranek z potrzeby chwili (zobacz historię powstania książki niżej) pokazują, że można stworzyć coś niezwykle przejmującego za pomocą prostych środków. Książka powstała w 1959 roku, jednak wciąż niesie aktualne treści.

„Mały żółty i mały niebieski” to najsłynniejsza oraz najczęściej nagradzana książka Leo Lionniego, uznana m.in. przez „New York Timesa” oraz American Institute of Graphic Arts za najlepszą ilustrowaną książkę dla dzieci (Best Illustrated Children's Book). Stała się też inspiracją dla Hervé Tulleta, autora bestsellera „Naciśnij mnie”.

Krótka historia powstania książki

Leo Lionni wracał z wnukami – pięcioletnim Pippo i trzyletnią Ann – pociągiem z Nowego Jorku do domu w Greenwich. Na dworzec dotarli bardzo wcześnie i wsiedli do prawie pustego wagonu. Dzieci były po raz pierwszy same z dziadkiem. Początkowo zachowywały się grzecznie, onieśmielone całą sytuacją. Jednak już po kilku chwilach para małych aniołków zamieniła się w parę małych diabełków, dziko skacząc z jednego siedzenia na drugie…

Pasażerów w pociągu z każdą minutą było coraz więcej. Leo Lionni zdał sobie sprawę, że jeśli szybko nie wymyśli wnukom jakiejś zabawy, to cała podróż zamieni się w piekło.

Na szczęście kupił sobie magazyn „Life”, żeby poczytać podczas podróży. Zaczął przeglądać go razem z dziećmi, opowiadając im śmieszne historie o reklamach. Kiedy trafili na stronę z niebiesko-żółto-zielonym obrazkiem, Leo Lionni wpadł na genialny pomysł.

Wyrwał stronę z gazety i podarł ją na małe kawałki. Dzieci obserwowały go z zainteresowaniem i narastającym napięciem. Niebieski fragment papieru delikatnie przedarł na jeszcze mniejsze kawałki. To samo zrobił z żółtym i zielonym. Na kolanach położył swoją teczkę, żeby zrobić sobie stoliczek i powiedział niskim głosem: „To jest mały żółty, a to jest mały niebieski...”.